500
А. С.
Мой бацька,
мой браце,
мой стомлены талентам хлопчык,
наіўны і шчыры
да самых сівых валасоў.
Пан Лёс варожыць:
«Уздыміся,
ачуйся, малойчык!
Бразготкай сваёй
разбудзі,
разбурлі
вершасон».
*
А мо’ насамрэч адзіны
ў краіне маёй прарок
і той сканаў ад Радзімы,
забыўся на свой парог.
Напэўна, забыліся людзі
на мову прарока свайго.
Бяз мовы прарока ня будзе!
Бяз словаў патухне сьвятло...
Ён п’е за яе, Айчыну
як п’е за сябе віно.
I варты Радзімы, магчыма,
адзін ён – усё адно.
I топіць свой боль без спачыну
ў самоце, у варажбе,
зь нейкай прарочай прычыны,
як п’е за Яе – за сябе.
2000
|
|
